Ik neem je graag mee in het verloop van onze eerste kraamweek met Otis. Er komen al veel ups en downs op ons pad, veel emoties, tranen van liefde én tranen van wanhoop. Mijn ervaring als nieuwe mama is – net zoals bij de meesten – overweldigend en magisch tegelijk.
Thuis geboren
Na een ganse dag arbeid en 1,5u persen wordt Otis geboren op zondagavond 27 december 2020. Het wordt een heerlijke onder water bevalling op handen en knieën, waarbij mijn man onze zoon opvangt. De ervaring van onze thuisbevalling kan je hier lezen.
De eerste borstvoeding verloopt wat moeizamer, maar op zich drinkt hij vrij mooi.
Gelukzalig en voldaan gaan we onze eerste nacht in. Lekker slapen, dachten we. De adrenaline is echter nog lang niet uitgewerkt. Ik lig praktisch de hele nacht wakker. Onze zoon slaapt lekker, maar maakt zoveel verschillende geluiden, dat hij ons wakker houdt. Ook wanneer we dan ineens geen geluid meer horen, kijken we elke keer.
Tegen half 6 sukkel ik eindelijk in slaap en slaap toch 2 uurtjes.
Begin van onze eerste kraamweek
Om half 8 meldt Otis zich opnieuw voor een voeding. Hierna staan we op.
Mijn man en ik voelen ons euforisch. We zijn intens gelukkig en fier. Ik kan de hele wereld aan.
Ik ben niet gescheurd van onder en heb enkel last van 2 schaamschaafjes (schaafwondjes ter hoogte van mijn schaamlippen). Deze prikken erg tijdens het plassen, maar met gelijktijdig spoelen valt dit ook mee.
Fysiek gaat het me dus heel goed af. Ik heb nog amper last van het slaapgebrek, want de hormonen werken nog door. Lang leve onze roze wolk.
De nachtvoedingen waren even zoeken geweest voordat we Otis aangelegd kregen, maar eenmaal vertrokken verliep het vlot.
Door de dag gaat het aanleggen steeds vlotter, doordat hij alerter wordt en meer kracht krijgt. Helaas betekent dit ook bij elke voeding meer pijn aan mijn tepels. Damn ! Dat had ik onderschat. De aanhappijn van 1 minuut is tenen krullen, tanden bijten en pijn wegblazen. Maar ook tijdens de voeding blijft het pijnlijk gevoelig. De tepelpijn wordt elke voeding erger! Tegen de avond weegt de pijn en vermoeidheid door. Ik twijfel of er toch niet iets mis is, zoals een strak tongriempje of lipbandje.
’s Avonds voor het slapen gaan, vraagt mijn man “Kan ik nog iets voor je doen?” Ik antwoord lachend “een pot kunstvoeding halen.” Het was een mopje, maar toch… Ik doe mijn best me nog niet teveel zorgen te maken over de tepelpijn. Het zal wel gewenning van de eerste kraamweek zijn.
Tweede dag na de bevalling
De nachtvoedingen verliepen vlot, maar pijnlijk. Ik ging na de voeding van 20u gaan slapen, terwijl mijn man met Otis in de woonkamer bleef. Zo kon ik tweemaal een goede blok slapen. De rest van de nacht was een afwisseling van voeden, dommelen, Otis in slaap proberen te krijgen. Hij huilde niet, maar had wel moeite met slaap vatten en veel nood aan troost en geborgenheid. Gelukkig had ik al wat slaap gehad!
Ook de tweede dag van onze eerste kraamweek voel ik me ’s morgens nog verrassend fit. De dag vliegt om met voeden, zelf eten, een zeer korte wandeling (500 m om rustig terug op te bouwen) en weer rond 19u in bed kruipen.
We zitten nog altijd lekker op onze roze wolk, op de tepelpijn na. Tegen de avond echter lijkt de energie weer op. Ik bedenk me hoe ik even niet die tepelpijn hoef te ondergaan. Kolven klinkt ineens aanlokkelijk. Uit het niets komen de eerste tranen, ik ben moe en heb pijn. Het wordt ineens even te veel. Na de ontlading, kies ik er toch voor om live verder te voeden en te oefenen.
Mijn man is een geweldige steun en zorgt er weer voor dat ik een eerste goede blok slaap krijg. De nacht verloopt vrij idem; pijnlijk voeden, dommelen en Otis troosten. Gelukkig huilt hij niet, maar is hij gewoon wat onrustig. Het troosten kan daardoor gewoon in bed gebeuren. Hij slaapt meestal lekker in onze armen. Tegen de ochtend krijgen mijn man en ik beide iets kwalitatievere slaap.
Ik voel ’s nachts dat mijn borsten goed beginnen te vullen. Hoera! Dat werkt dus wel al goed.
- Eerste gezinsfoto
- Baby Otis 1 dag na bevalling
- Eerste badje
Babyblues in mijn eerste kraamweek
’ s morgens op dag drie na de bevalling voel ik me erg moe, maar verder oké. Otis slikt erg goed aan de borst en ik word er blij van dat de borstvoeding – naast de pijn – eigenlijk super goed verloopt!
In de loop van de voormiddag reageer ik wel regelmatig prikkelbaar op dingen die mijn man grijnzend zegt. Ik zit snel op mijn paard en krijg regelmatig tranen in mijn ogen.
Tegen de middag hebben we voor de zoveelste keer een corona discussie. Wie mag wel of niet op bezoek komen, waar liggen onze grenzen, waar voelen wij ons goed bij… Onze eerste kraamweek valt middenin de tweede coronagolf. Er heerst nog een strenge lockdown en er is nog geen sprake van vaccinaties. Deze twijfels en overwegingen vormen een druk die er eigenlijk echt teveel aan is in zo’n fragiele periode. Het is gewoon *kut*. Ik begin opnieuw te huilen en de tranen blijven deze keer goed stromen. Mijn baby blues zijn duidelijk gearriveerd ! Met Otis in de draagdoek, knuffelt mijn man mij langs opzij. Dit gevoel van geborgenheid en het rustige tevreden ademhalen van Otis bij zijn papa, laten mij glimlachen tijdens het huilen. Ik zucht nog eens goed en zeg “veel succes met mij vandaag”. We weten allebei dat de babyblues er nu eenmaal bij horen in de eerste kraamweek.
Mijn borsten beginnen vandaag gestuwd te geraken; wat een gewicht! Ook mijn tepels doen nog pijn. Dilemma: borsten bloot om m’n tepels te ontlasten of beha aan om het gewicht van m’n volle borsten te helpen dragen?!
Ik voel ook spierpijn in mijn rug, schouders en nek van het gewicht. De bevalling zal waarschijnlijk ook nog wel deels verantwoordelijk zijn voor die spierpijn.
Het wordt een vermoeiende dag en ik kruip uitgeput in bed na de voeding van 19u.
Vierde dag na de bevalling
Otis heeft goed geslapen, hetzij weer telkens op ons. Onze slaap is hierdoor minder kwalitatief. Mijn man en ik wisselen elkaar af door ieder om de beurt met Otis in bed of in de zetel te zitten. Op die manier kan de ander slapen zonder wakker te worden van zijn babygeluidjes en bewegingen.
De vermoeidheid uit zich vandaag in hoofdpijn en ik besluit toch maar een pijnstiller te nemen, voordat het té erg wordt.
Ik voel dat mijn lichaam hard aan het werk is voor die ruime melkproductie. De stuwing is goed gearriveerd. Heel m’n lichaam lijkt uitgeput. Ik voel me wat slap en ook af en toe even duizelig. De dag gaat ook wel zo snel voorbij, dat ik telkens verschiet hoe lang het alweer geleden is dat ik zelf gegeten heb. Mijn lichaam verbruikt duidelijk meer energie.
Een middagdutje van 1,5u doet enorm deugd!
Vandaag voel ik me nog moe, maar gelukkig niet meer huilerig. Die babyblues waren gelukkig maar van korte duur.
Mijn tepels lijken ook iets minder gevoelig, dus ik krijg wat goede hoop dat het enkel gewenningspijn is van de eerste kraamweek.
Naast die vermoeidheid en pijntjes, doet Otis het wel erg goed. Hij drinkt heel mooi en is erg tevreden voor de rest. Tussen de voedingen zit hij veel in de draagdoek bij mijn man. Zalig om mijn 2 favoriete mannen te zien genieten van elkaar!
Tegen de avond is de stuwing iets minder. Het is Oudejaarsavond. Ik kruip weer in bed na de voeding van 20u terwijl mijn man in de woonkamer blijft met Otis. Ik kan twee zalige uurtjes slapen voordat de volgende voeding zich weer aanmeldt. Otis drinkt tot 5 voor 12. We hebben ons samen in bed geïnstalleerd en een New Year Count Down app geïnstalleerd. Otis is net lang genoeg rustig, zodat mijn man en ik samen kunnen aftellen en elkaar gelukkig Nieuwjaar wensen met een midnight kiss. Toch een beetje “feest vieren”. Otis wordt weer wat onrustiger en ik neem hem in mijn armen. Zachtjes wiegend valt hij in slaap, terwijl ik zing voor hem. Plots overvallen me de emoties. Tranen van geluk deze keer. Wat een schattig brokje geluk dat zo rustig wordt in mijn armen. Ons mooiste eindejaar ooit! Er staat ons een prachtig nieuw jaar te wachten!
Deze keer lukt het om hem na deze en volgende voeding in slaap te krijgen bij ons in bed, zodat mijn man en ik beide in bed kunnen slapen. De beste nachtrust tot dan toe denk ik.
Borstvoeding wordt meer en meer genieten
Op de vijfde dag van onze eerste kraamweek, is de stuwing van mijn borsten veel minder. Wat een verlichting! De aanhappijn is wel nog aanwezig, maar deze trekt vrij snel weg en dan is het goed te verdragen. Ik kan meer en meer genieten van de borstvoeding.
We besluiten nog eens een wandeling te gaan maken. Deze keer doen we een rondje van 3,5 km. Het ging oké, maar ik voelde achteraf meer last van mijn bekken en onderrug. Ik was ook erg moe nadien en deed nog een dutje. Mijn lichaam heeft duidelijk nog voldoende rust nodig.
Vandaag begin ik het gevoel te krijgen dat we vertrokken zijn. Mijn man en ik ontwikkelen steeds meer een ritme waarbij we goed op elkaars noden en die van Otis kunnen inspelen.
’s avonds begint Otis wat te clusteren. Hij drinkt elk uur aan de borst en is rond middernacht ook wat moeilijker te troosten. Ik ben nog 1,5u bezig om hem terug rustig te krijgen. Gelukkig slaapt hij na de volgende voedingen wel vlot in en door.
Zo dankbaar voor de hulp en steun van mijn man
De zesde dag van onze eerste kraamweek slapen we samen uit! Het is de eerste dag dat de vroedvrouw niet langskomt, dus we hoeven voor niemand op te staan om ons klaar te maken. Lekker blijven liggen dus en ook de voeding van 9u nog in bed geven. Het doet beduidend deugd om pas rond 10u op te staan.
Ook vandaag gaan we weer wandelen. We kennen het belang van fysieke activiteit op onze fysieke, maar ook mentale gezondheid. De frisse lucht doet enorm deugd. Ik voel wel dat mijn lichaam het vandaag moeilijker heeft en ben blij als we na 3,5 km eindelijk thuiskomen. Mijn rug en bekken geven last, mijn hartslag is vrij hoog en ik voel dat mijn lichaam uitgeput is. Ook al heb ik geen knip of scheur, het voelt toch allemaal nog wat beurs daar vanonder. Er is natuurlijk ook een hele baby langs gekomen. Toch maar even in de zetel gaan liggen in plaats van rommel opruimen en de was doen! Ik doe nog een kort dutje.
Ik ben enorm dankbaar voor de geweldige hulp en steun van mijn man! Hij doet 80% van het huishouden en dat geeft me ook de ruimte om me enkel bezig te houden met Otis zijn voedingen en mijn eigen herstel. De stuwing is helemaal weg. Mijn borsten zijn gewoon goed gevuld voor de voeding en soepel na de voeding. Mijn tepels doen ook geen pijn meer tijdens de voedingen! Otis hapt dan ook steeds beter en vlotter aan. Het is leuk om nu meer te kunnen experimenteren met verschillende borstvoedingshoudingen. Mijn tepels en borsten zijn wel nog gevoelig bij aanraking, maar ik vertrouw er nu op dat dit ook wel snel zal beteren.
Vandaag voel ik me om 21u minder uitgeput of extreem vermoeid. Ik besluit toch maar weer op tijd in bed te kruipen; je weet maar nooit wat Otis vannacht voor ons in petto heeft!
Laatste dag van onze eerste kraamweek
Ik krijg een uurtje slaap voordat Otis zich weer meldt om 22u. Daarna neemt mijn man hem weer mee na de woonkamer. Fijn, want ik kan vervolgens goed slapen tot half 2, terwijl mijn man hem in de draagdoek moet steken om getroost te krijgen. Na de voeding van half 2, valt hij meteen in slaap en kruipt ook mijn man in bed. We krijgen met z’n allen 4u ononderbroken slaap! 😀 Na de voeding van 6u is hij wat onrustiger en duurt het nog een uur voor hij uiteindelijk in mijn armen in slaap valt. Met Otis in mijn armen krijg ik zelf ook nog een laatste uurtje slaap. Dankzij de oxytocine hormonen is mijn slaap zo kwalitatief dat ik ’s morgens energiek wakker wordt.
Het wordt een luie zondag, die ook weer erg snel om vliegt. Na de voedingen is Otis zo voldaan, dat we regelmatig een glimlach van hem krijgen. Zo schattig !
Onze eerste kraamweek was vermoeiend, pijnlijk, uitputtend, maar ook geweldig, liefdevol en vol genot. Eigenlijk gewoon magisch!
Een enorme rollercoaster met momenten van wanhoop en momenten high in the sky. Achteraf gezien is hij omgevlogen en zijn die eerste ongemakken ook weer snel vergeten.
Vond je deze ervaring inspirerend? Volg me op instagram of facebook voor meer inkijk in mijn dagelijks leven als mama.
