Ons zoontje Otis werd gezellig thuis geboren. In een warm bevallingsbad, onder water, werd hij opgevangen door zijn papa. Het was zowel een zeer pittig als een prachtige avontuur. Ik neem je graag mee in de ervaring van onze thuisbevalling.
Start van onze thuisbevalling
Het is zondagochtend 27 december 2020.
Ik word wakker om 8u30 met een kramp in mijn onderbuik. Zou het? Ik durf nog niet te enthousiast te zijn. Ik had namelijk reeds sinds halverwege de zwangerschap dagelijks harde buiken. Mijn grootste uitdaging leek me daarom om in te schatten wanneer het nu “voor echt” was. Toch lijkt deze kramp anders. Ik twijfel nog heel even tussen baarmoeder of darmen en ga naar het toilet. De krampen komen en gaan. Vrij zeker dat het begonnen is, begin ik de krampen te timen terwijl ik nog even in bed ga liggen. Wat extra rust gaat goed van pas komen, het worden waarschijnlijk een lange dag en nacht.
De weeën komen meteen erg regelmatig, om de 6 minuten en duren reeds een 50-tal seconden. Wat een mooie start van de arbeid van onze thuisbevalling!
Laatste dingen in bevallingskoffer
Ik besluit dan toch maar uit bed te komen en mijn ochtendroutine te doorlopen. Zodra ik opsta rond 10 uur komen de weeën regelmatig elke drie minuten. Ze zijn ook al vrij pittig om op te vangen. Tussendoor kan ik wel nog gewoon ontbijten, babbelen en lachen met mijn man. Na het omkleden en tanden poetsen, verzamel ik de laatste dingetjes om in onze noodkoffer te steken. Ik vang mijn weeën op voorover gebogen op tafel, maar ze worden snel intenser. Tegen 11uur zak ik met mijn knieën op de grond, in een voorovergebogen houding. Er klinken veel diepe, lage klanken om de weeën op te vangen. Een rustige buikademhaling is voor mij niet weggelegd.
Tot die tijd ben ik aan het twijfelen geweest of ik de vroedvrouw alvast zou laten weten dat het begonnen is. Het lijkt nog zo vroeg, het is nog maar 2,5 uur bezig. Maar wanneer ik daar op de grond zak, is de beslissing snel gemaakt. Ik vraag mijn man haar te bellen en haar ook alvast te laten langskomen.
De vroedvrouw arriveert
Na het telefoontje verhuis ik terug naar de slaapkamer. Voorovergebogen is de enige houding waarin ik mijn weeën kan opvangen. In bed wordt er daarom afgewisseld tussen handen en knieën en tussendoor zijligging om te rusten. Rond half 1 arriveert de vroedvrouw. Even later blijk ik al 4 cm ontsluiting te hebben. Gelukkig! Ik durfde op niet teveel te hopen. Ik weet dat de eerste centimeters het langste duren; vanaf nu zal het dus hopelijk goed vooruit blijven gaan.
We verhuizen naar de woonkamer om in het bevallingsbad verder weeën op te vangen. Het warme water en de zachte muziek op de achtergrond, helpen goed om te ontspannen. Verder kan ik niet veel prikkels verdragen. De geurkaarsjes worden daarom niet aangestoken. Ook een massage sla ik – tegen alle verwachtingen in – vriendelijk af. In bad worden handen en knieën opnieuw afgewisseld met een onderuitgezakte rug- of zijligging. Wanneer dit te vermoeiend wordt, verhuis ik terug naar het bed in de slaapkamer. Ik vind het erg vermoeiend om steeds te moeten draaien van handen en knieën naar zijligging. Ik zou zo graag wat rusten en blijven liggen op mijn zij, maar dit lukt absoluut niet om de weeën op te vangen.
Op aandringen van mijn man en de vroedvrouw probeer ik dan toch nog een keer iets anders; namelijk op een krukje onder de douche. Het voelt in eerste instantie als zo een grote uitdaging om tot in de badkamer te geraken. Echter eenmaal mijn man de warme waterstralen over mijn rug en buik laat stromen, voel ik mijn vermoeide lichaam terug meer ontspannen. Ik zit helemaal in mijn bubbel en verdraag het zelfs niet als mijn man en de vroedvrouw even zachtjes fluisterend overleggen met elkaar. “sssst,” zeg ik, “niet praten”.
Al 8 cm ontsluiting!
De uren verstrijken sneller dan ik in de gaten heb. De vroedvrouw biedt me de optie om dadelijk nog een keer inwendig te onderzoeken. In eerste instantie wil ik dit niet, omdat ik niet teleurgesteld wil worden. Bij mezelf denk ik “ik voel dat ik goed in arbeid ben, dus ik weet het liever niet en laat de natuur zijn gang gaan.” Niet veel later overwint mijn nieuwsgierigheid toch. Ik heb al de hele namiddag stevig slijmverlies, maar rond half 5 wordt het steeds minder wit slijmverlies en meer bloederig slijmverlies. Een goed teken weet ik; het einde komt in zicht. De weeën worden ook nog intenser, dus ik wil nu toch graag weten of ik effectief al (veel) meer opening heb. Ja hoor; al 8 cm ontsluiting! Oké, yes!
Een gevoel van blijdschap wordt wel overheerst door een gevoel van uitputting. Ik wil lekker blijven liggen op bed, voel me zo moe. Toch dringen de vroedvrouw en mijn man weer aan; zou ik toch niet even rondwandelen en hangende posities aannemen? De zwaartekracht zou helpen om ons kindje te doen zakken en de laatste centimeters weg te krijgen. Hoewel het bed aantrekkelijker is; weet ik dat ze gelijk hebben. Kruipend kom ik dan toch maar uit bed. Mijn man begeleidt me richting de keuken. Ik hang even aan hem en neem dan weer een voorovergebogen houding aan op onze barkruk in de keuken; ideale hoogte! Tussen de weeën in zet ik mij neer op de zitbal om mijn benen rust te gunnen en met mijn heupen te wiegen.
Niet veel later besluit ik terug in het warme water van het bevallingsbad te zakken, dat gepositioneerd staat langs de kerstboom. Met jazzy kerstmuziek op de achtergrond, zit ik lekker in een hormonenroes. Rond 18u krijg ik een subtiel persgevoel. Mijn lage, diepe klanken worden met momenten al kreunende persklanken. Ik mag gewoon mijn lichaam laten doen en mijn gevoel volgen. Tussen de weeën in val ik half in slaap, helemaal zen onder de hormonen.
Laatste loodjes van onze thuisbevalling
Wanneer ik meer en meer persdrang krijg en 10 cm ontsluiting heb bereikt, breekt de vroedvrouw mijn vliezen. Ik verwacht een intense weeënstorm te ervaren. Echter de weeën die al heel de dag elke 2-3 minuten komen, komen nu nog maar om de 5 minuten. Zalig vind ik dat! Dit geeft me ruim voldoende tijd om te bekomen. Bovendien ben ik zo ook extra gemotiveerd om de persweeën die ik dan wel heb, ook ten volle te benutten. Ik ervaar deze fase van de thuisbevalling eigenlijk als de fijnste fase. Ik kan effectief iets doen nu! Ik pers op gevoel en voel ons kindje zeer langzaam, maar zeker zakken.
Ergens tussendoor arriveert de tweede vroedvrouw. Dit is goed nieuws weet ik, dan gaat het zeker niet lang meer duren. Mijn man loopt regelmatig op en af om extra kokend water bij te gieten in het bevallingsbad (ons gewoon warm water is inmiddels op gebruikt). Hoewel het steeds heel langzaamaan vooruit gaat, voel ik op een gegeven moment “nú gaat hij komen”.
Mijn man is net in de keuken, dus onder het persen roep ik hem hard. Hij is zeer snel terug en installeert zich langs het bad om ons zoontje op te vangen. Op handen en knieën pers ik zijn hoofdje eruit. Dan is de wee voorbij, dus wordt er even gewacht. Bij de volgende wee worden zijn schouders en de rest van zijn lichaampje geboren. Mijn man vangt hem op en geeft hem tussen mijn benen door aan. Zo kan ik hem zelf aannemen. Ik draai me om in halve rugligging en hef ons zoontje boven water. Otis is geboren om 19u21!
De ervaring van onze thuisbevalling was nog beter dan we gedroomd hadden. Het was absoluut zeer intens en hard werken. Echter alles verliep op mijn gevoel en we voelden ons de hele tijd op ons gemak. Ik vond het een zalige ervaring en kijk zelfs al een beetje uit naar mijn volgende thuisbevalling. Ik kan alleen maar intens dankbaar zijn voor deze ervaring, mijn geweldige man en de topvroedvrouwen van vroedvrouwenteam Levenslicht die hiertoe hebben bijdragen!
